kontrapuntu

Kontrapuntu

Kontrapuntua (latinetik punctus contra punctum, «nota notaren aurka») musika ontzeko teknika da, zenbait doinu-lerro independente (polifonia) koherentziaz eta harmoniaz konbinatzean datzana^[1], nolabaiteko oreka lortzeko asmoz. Mendebaldeko musikan ia osotasunean erabili izan du prozesu kontrapuntistikoren bat. XV.mendean azaldutako praktika da, Pizkundean garapen itzela jasan zuena, Josquin Des Prez eta Giovanni Pierluigi da Palestrinarekin, eta bereziki Barrokoan ikus daiteke honen erabilpen errepikakorra, Johann Sebastian Bach musikagilea eredu gisa. Gaur egun arte mantendu izan da teknika hau.
Teknika kontrapuntistikoari buruz idatzi zuten teorialari garrantzitsuen artean nabarmendu zen Johann Fux. Honek 1725ean Gradus ad parnassum liburuan aurkeztutako 5 espezieak gaur egun arte luzaroan iraun dute, eta irakasbide gisa erabiltzen garraitzen da. Mendebaldeko musikaren barne sartzen ez diren beste lanetan kontrapuntua erabiltzen bada ere, hauetan polifonia hitza erabiltzea hobesten da.

Wikipediarekin konexio arazoren bat gertatu da: