lokailu

Lokailu

Lokailuak edo (testu-)antolatzaileak testuari lotura emateko perpaus batetik bestera eraman beharreko hariari eusten laguntzen duten hitzak edo hitz-multzoak dira, perpausik osatzen ez dutenak. Lokailuak ez dira berezko gramatika-kategoria: kategoriaren aldetik, gehienak aditzondoak dira.
Perpausak osatzeko bidean, izenaren inguruan biltzen dira zenbait elementu eta, hala, izen-sintagma osatzen da. Zenbait izen-sintagma eta aditza behar bezala konbinatuz, perpausa osatzen da, perpaus bakuna. Baina perpaus bat beste perpaus batekin elkartu egin daiteke: biak parekoak badira, juntadura lortzen da. Bata bestearen mendekoa bada, perpaus-elkarketa horretan perpaus bat nagusia da eta, beste osagai baten lana betez, barnean perpaus txertatu bat izango du. Hortaz, perpausak metatuz nahiz bat beste baten mende txertatuz, beste perpaus bat lor daiteke: perpaus elkartu bat, alegia, beheragoko perpausez osatua. Hitz gutxitan esateko: zenbait izen-sintagmaz eta aditz batez perpausak osa daitezkeen bezala, zenbait perpausez goragoko perpaus bat osa daiteke; hala ere, bada testu deitzen den zerbait ere. Hitz egitean edo idaztean, esaldiak erabiltzen dira. Esaldi horiek, gainera, era egokian «josita» egon behar dute delako testu hori koherentea izan dadin eta behar bezalako lotura eta batasuna izan dezan.
Testuak «hari» bati jarraitu behar dio. Horretarako, maiz, esaldi baten eta bestearen artean, zubi eginez bezala, zenbait hitz eta esapide aurkitzen dira. Haietako asko lokailuak dira. Lokailuak perpaus baten barnean kokatuta egoten dira, perpaus horren osagai gisa, nahiz eta aurrekoarekin duen loturaren zer-nolakoaren berri eman. Horregatik, testu-antolatzaile izena ere ematen zaie elementu horiei. Bata bestearen ondoren datozen bi perpausen arteko lotura semantikoaren berri ematen dute lokailuek. Esaterako, honako adibide hauetan perpaus-bikoteak daude, baina ez dira perpaus elkartua osatzera iristen:
Bakoitza bere aldetik doa: ez dute gramatikazko loturarik. Hala ere, perpaus-bikote horietan bada erlazio semantikoa, nahiz eta bakoitzean desberdina izan.
Gainera, halere, beraz eta antzekoak perpausean agertzen diren osagaiak dira eta, horrenbestez, gramatikaren langai ere badira.
Horrenbestez, hauek dira lokailu izeneko elementu gramatikalen ezaugarriak:
1. Testu mailako lotura semantikoa gauzatzen dute.
Bi perpaus lokabe daude adibide bakoitzean baina, nolabait, «josita»: batean bestelarekin, bestean halererekin. Eta bistan da: lokailu bakoitzak semantikaren aldetik lotura desberdina adierazten du.
2. Hitz askeak dira –adberbioak, gehienetan–, ez atzizkiak edo aurrizkiak. Goiko bestela, halere (= hala ere) eta gainerakoak (aldiz, beraz, etab.) adberdioak dira, hots, hitz askeak dira, ez atzizkiak.
3. Juntagailuekin eta menderagailuekin batera ager daitezke.
4. Sarritan, perpausaren hasieran, mintzagaiaren lekuan kokatzen dira, baina aski mugikorrak dira, eta perpauseko beste osagaien artean kokaturik ere ager daitezke.
Hain zuzen, adberbio bera, perpausean duen tokiari erreparaturik, lokailu izan daiteke ala ez. Hartu, adibidez, bestela adberbioa. Galdegaigunean badoa, ez da lokailua, baina mintzagaigunean doanean, bai:
(Nola janzten diren esaten digu, alegia)
Bigarrenean, bestelak aurreko perpaus osoari egiten dio erreferentzia. Hori ere lokailuen ezaugarria da.
Bost lokailu-mota bereiz daitezke:
Aurreko esaldian adierazten denari edo hiztunak jakintzat ematen duen edo uste duen zerbaiti beste zerbait gehitzen edo eransten diote. Multzo honetan sar litezke ere, gainera, bestalde, halaber, orobat, berebat, behintzat, behinik behin, bederen, badere eta gutxienez. Hona hemen zenbait adibide:
Lehenbiziko perpausean esandakoaren eta bigarrenaren arteko aukera adierazteko erabiltzen da lokailu hautakaria. Hona hemen nagusiak: bestela, osterantzean, gainerakoan, gainerantzean, ezpabere.
Bi perpausen arteko kontrakotasuna markatzeko erabiltzen dira: alabaina, aitzitik, aldiz, barren, berriz, dena dela, dena den, haatik, halere, hala ere, hala eta guztiz ere, horratik, nolanahi ere, ordea, ostera, alta…
Bigarren perpausa lehenengoan baieztatzen denaren ondorioa edo jarraipena dela adierazteko erabiltzen da lokailu-mota hau: bada, beraz, hala, hori dela eta, hortaz, horrenbestez, orduan…
Bigarren perpausa lehenbizikoaren kausa edo zergatia dela adierazten da lokailu-mota honekin. Ondorioa eta kausa, hortaz, erlazio beraren bi aurpegi-edo dira. Hona hemen lokailu nagusiak: alabaina, izan ere, zeren, zergatik…

Wikipediarekin konexio arazoren bat gertatu da: