plexiglas

SARRERA DESBERDINA:

Poli(metil metakrilato)

Poli(metil metakrilato)a edo PMMA^[1], polimero termoplastiko gardena da^[2]. Metil metakrilatoaren polimerizazioz produzitzen da. Izen komertzial asko ditu produzitzen duen enpresaren araberakoa delarik. Batzuk aipatzearren: Crylux, Plexiglas, Acrylite, Astariglas, Lucite, Perclax, and Perspex.
PMMA industrialki aletan edo xaflatan saltzen da. Aleak injekzio- edo estrusio-prozesuetan eta xaflak mekanizatzeko edo moldaketa termikorako usatzen dira. Polikarbonatoarekin eta poliestirenoarekin lehian ibiltzen da, baina PMMAk beste plastiko gardenak baino egokiagoa da eguratsarekiko erresistentzian, gardentasunean eta arraiatzearekiko erresistentzian.
1877an Wilhelm Rudolph Fittig-ek kimikari alemana deskubritu zuen metil metakrilatoa polimerizatu egiten zela. 1933an beste kimikari aleman batek, Otto Rohm-ek, polimeroa patentatu zuen Plexiglas markarekin. Hiru urte geroago, 1936a, Imperial Chemical Industries enpresa britainiarrak ekin zion produkzio industrialari, segurtasun-beirenari hain justu. Bigarren Mundu Gerran bi aldeak baliatu zuten poli(metil metakrilato)a hegazkinen eta urpekoen beirak fabrikatzeko.
PMMA emultsio-polimerizazioz, disoluzio-polimerizazioz eta masa-polimerizazioz produzitzen da. Erradikal askeen bidezko hasiera usatzen da orokorrean, baina polimerizazio anionikoak ere baliatzen dira.
Polo(metil metakrilato)aren ezaugarri nagusiak ondokoak dira^[3]:
Poli(metil metakrilato)ak askotariko erabilerak ditu: erakusmahaiak, makinak babesteko pantailak, seinalektika, manparak, akuarioak, kutxa gardenak,...
Beiraren aurrean dituen abantailak hauek dira: arintasuna, gardentasun handiagoa eta haukortasun txikiagoa.
Gainerako polimero gardenen aurrean abantailak hauek ditu: gardentasun hobea, moldatzeko erraztasuna eta arraiak konpontzeko gaitasuna.
PMMA ez da toxikoa guztiz polimerizatuta dagoenean, izan ere, metil metakrilatoa bada.