ziurgabetasun

ZIURGABETASUN

Ziurgabetasuna informazio inperfektua edo ezezaguna dakarten anomalia epistemikoei dagokie. Etorkizuneko gertaeren iragarpenei, dagoeneko egin diren neurketa fisikoei edo ezezaguna denari aplikatzen zaie. Ziurgabetasuna partzialki behagarriak eta/edo estokastikoak diren inguruneetan sortzen da, baita ezjakintasunaren edo nagitasunaren delakoan.^[1] Edozein eremutan sortzen da, aseguruetan, filosofian, fisikan, estatistikan, ekonomian, finantzetan, psikologian, soziologian, ingeniaritzan, metrologian, meteorologian, ekologian eta informazio-zientzietan barne.
Terminoak publiko orokorraren artean hainbat modutan erabiltzen diren arren, erabakimenaren teorian, estatistikan eta beste eremu kuantitatibo batzuetan adituak diren askok honela definitu dituzte ziurgabetasuna, arriskua eta haren neurketa:
Ziurtasunik eza, ezagutza-egoera mugatua, non ezinezkoa den dagoen egoera, etorkizuneko emaitza edo emaitza posible bat baino gehiago deskribatzea.
Balizko egoera- edo emaitza-multzo bat, non probabilitateak esleitzen baitzaizkio balizko egoera edo emaitza bakoitzari; horrek barne hartzen du, halaber, probabilitate-dentsitatearen funtzio bat aldagai jarraituei aplikatzea.
Estatistikan eta ekonomian, bigarren mailako ziurgabetasuna probabilitate-dentsitatearen funtzioetan adierazten da probabilitateen gainean (lehen mailakoak).
Logika subjektiboan ematea diren iritziek ziurgabetasun mota hori dakarte.
Ziurgabetasun egoera bat, non emaitza posible batzuek nahi ez den efektua edo galera esanguratsua duten.
Neurtutako ziurgabetasun multzo bat, non emaitza posible batzuk galerak eta galera horien magnitudeak diren; horrek aldagai jarraituen gaineko galera-funtzioak ere barne hartzen ditu.
Ekonomian, 1921ean, Frank Knightek ziurgabetasuna eta arriskua bereizi zituen, eta ziurgabetasuna neurgaitza eta kalkulaezina den ezagutza falta izan zen. Horri ziurgabetasun knightiarra esaten zaio orain:
Ziurgabetasunei eta erabakiei buruzko beste taxonomia batzuek ziurgabetasun-zentzu zabalagoa dute, bai eta ikuspegi etiko batetik nola heldu behar den ere.
Adibide bat jartzearren, imajinatu biharko prestatu duzun aire zabaleko ekitaldi bat duzula, baina ez zaude ziur euria egingo duen ala ez. Ziurgabetasun hori arrisku bihurtzen da balizko ondorioak kontuan hartzen dituzunean. Adibidez, eguraldia eguzkitsua izateko probabilitatea % 90ekoa bada, horrek esan nahi du euria egiteko probabilitatea % 10ekoa dela. Euriak ekitaldia hondatzen badu eta 100.000 euro galduko bazenitu, % 10 horrek diru hori galtzeko arriskua dakar. Are errealistagoa izateko, hainbat eszenatokitan pentsa dezakezu, hala nola euri arina edo gogorra, eta ekitaldiaren guztizko atzerapenekin edo baliogabetzeekin lotutako kostuak kontuan hartu. Pertsona batzuek "espero den aukera-galeran" pentsatuz maneiatzen dute arrisku hori, hau da, batez beste zenbat diru gal zenezakeen kalkulatuz (kasu honetan, 100.000 euroko % 10 litzateke, hau da, 10.000 euro). Hala ere, jende gehiena ez da arriskuarekiko neutrala, eta horrek esan nahi du prest daudela estra bat ordaintzeko, galtzeko aukera saihesteko. Adibidez, arrisku hori estaltzeko aseguru bat erosiko lukete. Aseguru-konpainiek edozein estalduratarako espero den gutxieneko aukera-galera kalkulatzen dute, eta, ondoren, beste kostu eta irabazi batzuk gehitzen dituzte aseguruaren prezioa ezartzeko. Horrek erakusten du arriskua saihesteko hautemandako balioa espero den aukera-galera kalkulatzetik harago doala.
Ziurgabetasuna eta arriskua terminoen erabilera kuantitatiboak nahiko sendoak dira probabilitatearen teorian, zientzia aktuarialean eta informazioaren teorian. Batzuek termino berriak ere sortzen dituzte, ziurgabetasunaren edo arriskuaren definizioak funtsean aldatu gabe. Adibidez, harridura ziurgabetasunaren bariazio bat da, batzuetan informazioaren teorian erabiltzen dena. Baina terminoaren erabilera matematikoenetatik kanpo, erabilera asko alda daiteke. Psikologia kognitiboan, ziurgabetasuna benetakoa izan daiteke, edo, besterik gabe, pertzepzio-kontu bat, hala nola itxaropenak, mehatxuak eta abar.
Lausotasuna ziurgabetasun modu bat da, non analistak ezin dituen argi eta garbi bereizi bi klase desberdin, hala nola 'batez besteko garaierako pertsona' eta 'pertsona altua'. Lausotasun forma hori Zadehen logika lauso edo logika subjektiboan aldaketaren batek modelatu dezake.
Anbiguotasuna ziurgabetasun modu bat da, eta emaitza posibleek ere esanahi eta interpretazio ez oso argiak dituzte. "Itzuli bankutik" baieztapena anbiguoa da, haren interpretazioa "banku" hitza "esertzeko leku" edo "finantza-erakunde" gisa ulertzen den araberakoa delako. Anbiguotasuna , oro har, analista edo behatzaile askok adierazpen berberen interpretazio desberdinak dituzten egoeretan sortzen da.
Ziurgabetasuna lor daitezkeen gertaerak ez ezagutzearen ondorio izan daiteke. Hau da, ziurgabetasuna egon daiteke suziriaren diseinu berri batek funtzionatuko ote duen, baina ziurgabetasun hori analisi eta esperimentazio gehiagorekin ezaba daiteke.
Maila subatomikoan, ziurgabetasuna unibertsoaren funtsezko ezaugarri saihestezina izan daiteke. Mekanika kuantikoan, Heisenbergen ziurgabetasunaren printzipioak mugak jartzen dizkio behatzaile batek partikula baten posizioari eta abiadurari buruz jakin dezakeenari. Hau ez da bakarrik potentzialki lor daitezkeen egitateen ezjakintasuna, baizik etaaurkitu daitezkeen egitaterik ez egotean. Fisikan nolabaiteko eztabaida dago ziurgabetasun hori naturaren ezaugarri murriztezina ote den edo Heisenbergen ziurgabetasun printzipioak baimentzen duena baino zehatzago ere partikula baten egoera deskribatuko luketen "ezkutuko aldagaiak" dauden.
Neurketa-ziurgabetasuna (incertidumbre de medición) kalkulatzeko prozedura erabiliena ISOk argitaratutako "Guía para la expresión de incertidumbre en la medición" (GUM) delakoan deskribatzen da. Lan eratorri bat da, adibidez, Estandar eta Teknologiako Institutu Nazionalaren (NIST) 1297. ohar teknikoa, "Directrices para evaluar y expresar la incertidumbre de los resultados de medición del NIST", eta Eurachem/Citac-en argitalpena, "Cuantificación de la incertidumbre en la medición analítica". Neurketa baten emaitzaren ziurgabetasunak, oro har, hainbat osagai izaten ditu. Osagaiak ausazko aldagaitzat hartzen dira, eta bi kategoriatan sailka daitezke, zenbakizko balioak kalkulatzeko erabilitako metodoaren arabera:
Osagaiak eta neurketaren emaitzak lotzen dituen funtzio baten bidez, osagaien bariantzak hedatzean, neurketa konbinatuaren ziurgabetasuna ondoriozko bariantzaren erro karratu gisa ematen da. Formarik sinpleena behaketa errepikatu baten desbideratze estandarra da.
Meteorologian, fisikan eta ingeniaritzan, ziurgabetasuna edo neurketa baten errore-tartea, esplizituki ezartzen denean, ziur asko benetako balioa gordetzen duten balio-tarte batek ematen du. Hori grafiko bateko "errore-barren" bidez edo ohar hauen bidez adieraz daiteke:
Notazio labur hori erabiltzen du, adibidez, IUPACek (Unión Internacional de química pura y aplicada) elementuen masa atomikoa adierazteko.
Batez besteko notazioa erabiltzen da errorea balioarekiko simetrikoa ez denean. Hori gerta daiteke eskala logaritmiko bat erabiltzen denean, adibidez.
Neurketa baten ziurgabetasuna zehazteko, neurketa bat errepika daiteke, balioen desbideratze estandarra zenbatesteko. Beraz, edozein balio indibidualek desbiderapen estandarraren adinako ziurgabetasuna du. Hala ere, balioak batezbestekoak badira, batez besteko neurketa-balioak ziurgabetasun askoz txikiagoa du, batez bestekoaren errore estandarraren berdina, hau da, desbiderapen estandarra neurketa kopuruaren erro karratuarekin zatituta. Hala ere, prozedura honek akats sistematikoak alde batera uzten ditu.
Ziurgabetasuna neurketaren errore estandarra denean, denboraren % 68,3 inguru, neurtutako kantitatearen benetako balioa ezarritako ziurgabetasun-tartearen barruan erortzen da. Adibidez, litekeena da masa atomikoaren araberako elementuen zerrendan emandako masa atomikoaren balioen % 31,7rentzat benetako balioa ezarritako tartetik kanpo egotea. Tartearen zabalera bikoizten bada, ziur aski benetako balioen % 4,6 bakarrik dago bikoiztutako tartetik kanpo, eta zabalera hirukoizten bada, ziur aski % 0,3 baino ez dago kanpoan. Balio horiek banaketa normalaren propietateetatik eratortzen dira, eta neurketa-prozesuak normalean banatutako erroreak sortzen baditu bakarrik aplikatzen dira. Kasu horretan, aipatutako errore estandarrak erraz bihurtzen dira konfiantza-tarte: % 68,3 ("one sigma"), % 95,4 ("two sigma") edo % 99,7 ("three sigma").
Testuinguru horretan, ziurgabetasuna neurtzeko tresnaren zehaztasunaren eta zehaztasunaren araberakoa da. Zenbat eta txikiagoa izan tresna baten zehaztasuna eta zehaztasuna, orduan eta handiagoa da neurketa-ziurgabetasuna. Zehaztasuna, askotan, balio jakin baten neurri errepikatuen desbiderapen estandarra da, hau da, aurrez deskribatutako metodo bera erabiltzen da neurketa-ziurgabetasuna ebaluatzeko. Hala ere, metodo hori tresna beharrezkoa denean bakarrik da zuzena. Zehatza ez denean, ziurgabetasuna handiagoa da errepikatutako neurrien desbideratze estandarra baino, eta agerikoa dirudi ziurgabetasuna ez dagoela soilik zehaztasun instrumentalaren mende.
Zientzian eta, oro har, zientzian dagoen ziurgabetasuna modu desberdinean interpreta daiteke eremu publikoan eta komunitate zientifikoan dagoenean. Hori, neurri batean, ikus-entzule publikoen aniztasunagatik eta zientzialariek espezializatu gabeko publikoa gaizki interpretatzeko eta, beraz, ideiak argi eta eraginkortasunez ez komunikatzeko duten joeragatik gertatzen da. Informazio-defizitaren ereduak azaltzen du adibide bat. Gainera, esparru publikoan, askotan, zientzian aritzen en diren ponente askok gai bakar bati buruzko iritzia ematen dute. Adibidez, eremu publikoan arazo bati buruzko informazioa ematen den moduaren arabera, metodologia-desberdintasunen ondoriozko ikerketa zientifiko anitzen emaitzen arteko desadostasunak adostasun falta gisa interpreta ditzake publikoak, adostasuna dagoen egoera batean. Interpretazio hori nahita sustatua ere izan daiteke, ziurgabetasun zientifikoa helburu jakin batzuk lortzeko erabil daitekeelako. Adibidez, klima-aldaketaren ukatzaileek Frank Luntz-en aholkua hartu zuten berotze globala ziurgabetasun zientifikoko arazo gisa kokatzeko, kazetariek arazoaren berri ematean erabilitako gatazka-esparruaren aitzindari izan zena.
"Libreki esan daiteke zehaztugabetasuna sistemaren parametro guztiak eta bere elkarrekintzak erabat ezagunak ez diren egoeretan aplikatzen dela, eta ezjakintasuna, berriz, ez dakiguna ezagutzen ez den egoeretan"^[3] . Zientzian dauden ezjakintasun, zehazgabetasun eta ezjakintasun horiek, sarritan, ziurgabetasun "bihurtzen" dira, jendeari arazoak erabilgarriagoak izan daitezen informazioa ematen zaionean; izan ere, zehaztugabetasun zientifikoa eta ezjakintasuna kontzeptu zailak dira zientzialarientzat, zailtasunik galdu gabe transmititzeko. Aitzitik, publikoak askotan ziurgabetasuna ezjakintasun gisa interpretatzen du. Zehaztugabetasuna eta ezjakintasuna ziurgabetasun bihurtzeak zerikusia izan dezake jendeak ezjakintasun gisa duen interpretazio txarrarekin.
Kazetariek ziurgabetasuna puztu dezakete (zientzia benetan dena baino zalantzazkoagoa dela ikusaraziz) edo ziurgabetasuna minimizatu (zientzia benetan dena baino seguruagoa dela ikusaraziz) . Kazetariek ziurgabetasuna puzten duten modu bat iraganeko ikerketaren kontra doan ikerketa berri bat deskribatzea da, aldaketarako testuingurua eman gabe. Kazetariek iritzi minoritarioak dituzten zientzialariei gehiengoaren iritziak dituzten zientzialarien pisu bera eman diezaiekete, gaiari buruzko adostasun zientifikoaren egoera behar bezala deskribatu edo azaldu gabe. Ildo beretik, kazetariek zientzialarien arreta eta garrantzi bera eman diezaiekete ez-zientzialariei.
Kazetariek ziurgabetasuna minimiza dezakete "zientzialariek kontu handiz aukeratutako hitz saiatuak ezabatzean, eta ohartarazpen horiek galtzean, informazioa alboratua da, eta benetan dena baino seguruago eta eztabaidaezinago gisa aurkezten da" .13 Gainera, iturri bakarra duten edo aurretiazko ikerketa-testuingururik ez duten istorioek esan nahi dute gai hori egiatan den baino behin betikoagoa eta seguruagoa dela. Askotan, zientzia-kazetaritzarako "prozesuari buruzko produktuaren" ikuspegia dago, eta horrek ere ziurgabetasuna minimizatzen laguntzen du. Azkenik, eta ikerketa honetarako nabarmenago, kazetariek zientzia bilaketa garaile gisa kokatzen dutenean, ziurgabetasuna "murritz eta erabakigarri" gisa kokatzen da oker.
Errutina mediatiko eta antolaketa-faktore batzuek ziurgabetasunaren gehiegikeriari eragiten diote; beste bitarteko eta antolaketa-faktore batzuek arazo baten ziurtasuna puzten laguntzen dute. Publiko orokorrak (Estatu Batuetan) normalean zientzialariengan konfiantza duenez, historia zientifikoak interes bereziko erakundeen (talde erlijiosoak, ingurumen-erakundeak, fakzio politikoak, etab.) seinale kezkagarririk gabe estaltzen direnean, sarritan negozioekin lotutako zentzuan estaltzen dira. Garapen ekonomikoko esparru batean edo aurrerapen sozialeko esparru batean.14Esparru horien izaera ziurgabetasuna minimizatzea edo ezabatzea da, eta, beraz, promesa ekonomikoa eta zientifikoa emisio-zikloaren hasieran bideratzen denean, Estatu Batuetako landareen bioteknologiaren eta nanoteknologiaren estaldurarekin gertatu den bezala, gai horrek behin betikoagoa eta egiazkoagoa dirudi.
Batzuetan, akziodunek, jabeek edo publizitateak bitartekoen erakunde bat presionatuko dute arazo zientifiko baten alderdi komertzialak sustatzeko, eta, beraz, interes komertzialak arriskuan jar ditzakeen edozein ziurgabetasun-erreklamazio minimizatu edo ezabatu egiten da.

Wikipediarekin konexio arazoren bat gertatu da: