zureria

SARRERA DESBERDINA:

Zur

Zura landare baten enbor, adar edo sustraien gai gotor eta izpitsu nagusia da^[1], bereziki zuhaitzen kasuan, eta ligninaz lotutako zelulosa-zuntzez osatuta dago. Landarean, sustraietatik hostoetarainoko izerdi landugabea gidatzeko eginkizuna du eta zuhaitzaren euste mekanikoa ziurtatzen. Erreserba-ehun gisa ere funtzionatzen du batzuetan. Eraikuntzako zur gisa edo altzarigintzan oso erabilgarria da^[2], erraz moldatzen eta luze irauten baitu. Erregai bezala ere erabiltzen da. Egurra ere esaten zaio^[3], bereziki sutarako-eta erabiltzen denean.
Material organiko bat da, tentsioan sendoa den zelulosa-zuntzen konposatu naturala eta konpresioari aurre egiten dion lignina-matrize batean sartuta. Zura, batzuetan, zuhaitzen zurtoinetako xilema sekundario gisa definitzen da^[4], edo, beste leku batzuetan, modu zabalagoan definitzen da ehun mota bera barneratzeko, esate baterako, zuhaitzen edo zuhaixken sustraietan. Zuhaitz bizi batean, euskarri-funtzioa betetzen du, eta zurezko landareak handitzeko edo zutik egoteko aukera ematen die. Gainera, ura eta mantenugaiak garraiatzen ditu hostoen, hazten ari diren beste ehunen eta sustraien artean. Zurak propietate konparagarriak dituzten beste landare-material batzuei ere erreferentzia egin diezaieke, baita zuraz, egur ezpalez edo zuntzez diseinatutako materialei ere.
Egurra milaka urte erabili izan da erregai gisa, eraikuntza-material gisa, tresnak, armak, altzariak eta papera egiteko. Berriki, zelulosa araztua eta bere deribatuak, hala nola zelofana eta zelulosa azetatoa, ekoizteko lehengai gisa sortu zen.
2005ean, mundu osoan hazten ari diren basoen kopurua 434.000 mila milioi metro kubikokoa zen, eta, horietatik, % 47 komertziala zen^[5]. Karbono-neutroa den^[6] baliabide berriztagarri ugaria denez, egur-materialek interes handia izan dute energia berriztagarrien iturri gisa. 1991, gutxi gorabehera, 3.500 mila milioi metro kubiko egur uztiatu ziren. Erabilera nagusiak altzariak eta eraikinak eraikitzeko izan ziren^[7].
Zur hitzak -r biguna du^[1], hau da, adibidez artikuluarekin zura ematen du.
Zura erabili izan da nagusiki gaia erabiltzeko, eta egurra zati bat adierazteko^[3]. Egurra multzokaria denean, su egiteko erabiltzen dena da^[3]. Hala ere, bizkaieraz eta gipuzkeraz egur hitza erabiltzen da sutarako ez den zura izendatzeko ere, eta euskara batuan onartutako erabilera da^[3].
-ki atzizkia erabiltzen da zuhaitz baten zura adierazteko^[8], hala nola, lizarki (lizarraren zura^[4]), gorostiki (gorostiaren zura^[9]) edo pagoki (pagoaren zura^[10]).
Kanadako New Brunswick probintzian 2011n egindako aurkikuntza batek egurra hazi zuten landarerik zaharrenak ekoitzi zituen, duela 395-400 milioi urte gutxi gorabeherakoak^[11][12].
Zura karbono-datazioaren bidez data daiteke, eta zenbait espezietan egurrezko objektu bat noiz sortu zen zehazteko dendrokronologiaren bidez.
Jendeak milaka urtez erabili izan du egurra hainbat helburutarako, besteak beste, erregai gisa edo etxeak, tresnak, armak, altzariak, ontziak, artelanak eta papera egiteko eraikuntza-material gisa. Egurra erabiltzen duten eraikuntza ezagunak hamar mila urtekoak dira. Europako Neolitoko etxe luzea bezalako eraikinak egurrezkoak ziren, batez ere.
Azkenaldian, zuraren erabilera hobetu da eraikuntzan, altzairua eta brontzea gehituta^[13].
Zuhaitz-eraztunen zabaleraren eta ugaritasun isotopikoen urte arteko aldakuntzak zuhaitza moztu zen garaian nagusi zen klimari buruzko argibideak ematen ditu^[14].
Egurra, zentzu hertsian, zuhaitzek ematen dute, diametroa handitzen baitute lehendik dagoen egurraren eta barne- azalaren artean zurtoin osoa, adar biziak eta sustraiak inguratzen dituzten geruza egurtsu berriak sortuz. Prozesu hori bigarren mailako hazkuntza izenez ezagutzen da; kanbium baskularreko zelulen zatiketaren ondorioa da, alboko meristemo bat, eta zelula berrien ondorengo hedapenaren ondorioa da. Ondoren, zelula horiek bigarren mailako zelula horma lodituak eratzen dituzte, batez ere zelulosaz, hemizelulosaz eta ligninez osatuta.
Lau urtaroen arteko ezberdintasunak desberdinak diren lekuetan, adibidez, Zeelanda Berria, hazkundea urteko edo urtaroko eredu diskretuan gerta daiteke hazkuntza eraztunak eraginez; horiek, normalean, enbor baten muturrean ikus daitezke argien, baina gainerako gainazaletan ere ikusten dira. Urtaroen arteko bereizgarritasuna urtekoa bada (ekuatore eskualdeetan gertatzen den bezala, adibidez, Singapur), hazkunde-eraztun horiei urteko eraztun' deitzen zaie. Urtaro-desberdintasun txikia dagoen lekuetan, litekeena da hazkuntza-eraztunak bereiziezinak izatea edo ez egotea. Eremu jakin batean zuhaitzaren azala kendu bada, eraztunak, seguruenik, deformatu egingo dira landareak orbaina gainditzen duenean.
Hazkunde-eraztun baten barruan desberdintasunak baldin badaude, orduan, zuhaitzaren erdigunetik hurbilen dagoen hazkuntza-eraztunaren zatia —eta hazkuntza-sasoiaren hasieran sortutako hazkuntza azkarra denean— elementu zabalagoz osatuta egon ohi da. Orokorki, eraztunaren kanpoko zatitik gertu dagoena baino kolore argiagoa izan ohi da, eta zurgihar edo udaberri zur izenez ezagutzen da. Denboraldian, beranduago sortzen den kanpoko zatia zurgizen edo udako zur bezala ezagutzen da Hala ere, alde handiak daude, zur motaren arabera (ikus behean). Zuhaitz batek bere bizitza osoa eremu zabalean hazten bada eta lurzoruaren eta gunearen baldintzak aldatu gabe mantentzen badira, gaztetan, hazkunderik azkarrena egingo du, eta, pixkanaka, beherantz egingo du. Urteko hazkuntza-eraztunak, urte askotan zehar, nahiko zabalak dira, baina gero eta estuagoak dira. Ondorengo eraztun bakoitza aldez aurretik eratutako egurraren kanpoaldean jartzen denez, ondorioztatzen da zuhaitz batek urtez urte egur ekoizpena materialki handitu ezean eraztunak nahitaez mehetu egiten direla enborra zabaltzen den heinean. Zuhaitza heldutasunera iristen den heinean, bere adaburua zabaldu, eta urteko egur-ekoizpena murriztu egiten da, eta, horrela, hazkuntza-eraztunen zabalera are gehiago murrizten da. Basoan hazitako zuhaitzen kasuan, zuhaitzek argia eta elikadura lortzeko duten lehiaren araberakoa da, non hazkuntza azkar eta moteleko aldiak txandaka daitezkeen. Zuhaitz batzuek, hegoaldeko haritzak adibidez, ehunka urtez, eraztun-zabalera bera mantentzen dute. Oro har, ordea, zuhaitza diametroa handitu ahala hazkuntza-eraztunen zabalera txikiagotzen da.
Zuhaitza hazten den heinean, beheko adarrak hiltzen joaten dira, sarritan, eta haren oinaldeak gainezka egin dezake, eta ondorengo enbor-egurraren geruzak itxita geldi daitezke adabegi gisa ezagutzen den inperfekzio mota osatuz. Hildako adarra ezin zaio enborrari lotu bere oinaldian izan ezik, eta eror daiteke zuhaitza oholetan zerratu ondoren. Adabegiek zuraren propietate teknikoak eragiten dituzte, eta, normalean, tentsio-indarra murrizten dute, baina ikusmen efekturako ustia daitezke. Luzera zerratutako ohol batean, adabegi bat (normalean ilunagoa) egur solido zirkular bezala agertuko da, gutxi gorabehera, zeinaren inguruan gainerako ohol aleen hariak isurtzen diren (zatitu eta berriro elkartu). Adabegi baten barruan, oholaren norabidea (hariaren norabidea) 90 graduraino desberdindu daiteke egurraren alearen norabidearekiko.
Zuhaitzean, adabegia alboko adar baten oinarria edo lozorroan dagoen begia da. Adabegia (alboko adar baten oinarria denean) konikoa da (hortaz, gutxi gorabehera zirkularra den ebakidura) barne-muturra landarearen kanbium baskularra kokatzen zen zurtoinaren diametroko puntuan adarra begi gisa eratu zenean.
Egurra eta egiturazko egurra kalifikatzerakoan, adabegiak formaren, tamainaren, sendotasunaren eta bere lekuan eusten diren irmotasunaren arabera sailkatzen dira. Irmotasun horri eragiten dio: atxikitako zurtoina hazten jarraitu zuen bitartean adarra hilda egon zen denbora, besteak beste.
Adabegiek ez dute ezinbestez egiturazko zuraren zurruntasunean eragiten; hori tamainaren eta kokapenaren araberakoa izango da. Zurruntasuna eta erresistentzia elastikoa zuraren osasunaren menpekoak dira akats lokalizatuenak baino. Haustura-indarra oso sentikorra da akatsekiko. Adabegi osasuntsuek ez dute egurra ahultzen zuntzari peraleloki egiten denean konpresioa.
Dekorazio aplikazio batzuetan, adabegiduen egurra desiragarria izan daiteke ikus-interesa gehitzeko. Egurra margotzen den aplikazioetan, hala nola zola-oholak, frontis-oholak, ate-markoak eta altzariak, egurrean dauden erretxinak adabegi baten gainazalean odolusten jarrai ditzakete fabrikatu eta gero, hilabeteetan edo urte batzuetan, eta horia edo orban marroixka gisa ager daitezke. Prestaketan zehar, behar bezala aplikatutako inprimazio-pintura edo soluzio batek arazo hori murriztu dezake, baina zaila da guztiz kontrolatzea, batez ere, labean lehortutako zur-multzoak erabiltzen direnean.
Zurgiharra (edo duramen), naturan gertatzen den eraldaketa kimiko baten ondorioz, usteltzearekiko erresistenteagoa bihurtu den zura da. Zurgihar eraketa genetikoki programatutako prozesu bat da, berez gertatzen dena. Zalantzak daude egurra zurgiharraren eraketan hiltzen den ala ez, kimikoki erreakzionatu baitezake oraindik desintegrazioko organismoekin, baina behin bakarrik^[16].
Zurgihar terminoa bere posiziotik soilik dator, eta ez zuhaitzarentzat ezinbesteko garrantziagatik. Horren erakusle da zuhaitza bihotza guztiz ustelduta ere haz daitekeela. Espezie batzuk oso goiz hasten dira zurgiharra sortzen bizitzan; beraz, zurgizen bizidun geruza mehe bat besterik ez dute; beste batzuetan, berriz, aldaketa poliki-poliki gertatzen da. Zurgizen mehea gaztainondoa (Castanea), txinga beltza (Robinia pseudoacacia), masusta (Morus), osageen-laranja (Maclura pomifera) eta sasafras (Sassafras albidum) bezalako espezieen ezaugarria da; astigarra (Acer campestre,L), lizarra (Fraxinus excelsior,L), Intxaurra (Juglans regia), Almeza (celtis australis), pagoa (Fagus sylvatica) eta pinua (Pinus), berriz, zurgizena da araua. Beste batzuek ez dute sekula zurgiharrik osatzen.
Zurgiharra, sarritan, bisualki bereizten da bizidun zurgizenetik, eta mugak hazkuntza-eraztunak jarraitzeko joera izango duen zeharkako sekzio batean bereiz daiteke. Adibidez, batzuetan, askoz ilunagoa da. Dena den, usteltzea edo intsektuen inbasioa bezalako beste prozesu batzuek ere egurra koloreztatu dezakete, baita zurgiharra sortzen ez duten landare egurtsuetan ere, eta horrek nahasmena sor dezake.
Zurgizena (edo alburnum) egur gazteena da, kanpokoena; hazten ari den zuhaitzean, egur bizia da^[17], eta bere funtzio nagusiak ura sustraietatik hostoetara eramatea eta, sasoiaren arabera, hostoetan prestatutako erreserbak gordetzea eta itzultzea dira. Hala ere, ura eramateko konpetenteak direnerako, xilema trakeidak eta ontzi guztiek zitoplasma galdu dute, eta, beraz, zelulak, funtzionalki, hilda daude. Zuhaitzaren egur guztia, lehenik, zurgizen gisa eratzen da. Zuhaitzak zenbat eta hosto gehiago izan eta zenbat eta hazkuntza indartsuagoa izan, orduan eta handiagoa izango da behar den zurgizen bolumena. Beraz, zabalean hazten diren zuhaitzek zurgizen lodiagoa dute beren tamainarako baso trinkoetan hazten diren espezie bereko zuhaitzek baino. Batzuetan, zabalean hazitako zuhaitzak (zurgihar egurra osatzen duten espezieak) tamaina handia izan dezakete, 30 cm (12 in) . edo gehiagoko diametroa, edozein zurgihar sortzen hasi baino lehen, adibidez, bigarren hazkuntzako Intxaur (Juglans regia) edo zabaleko pinuetan .
Ez dago erlazio zehatzik urteko hazkuntza-eraztunen eta zurgizen kantitatearen artean. Espezie beraren barruan, zurgizen ebakidura-eremua zuhaitzaren adaburuaren tamainarekin proportzionala da, gutxi gorabehera. Eraztunak estuak badira, zabalak diren lekuan baino gehiago behar dira. Zuhaitza handitzen doan heinean, zurgizena, nahitaez, meheagoa bihurtzen da, edo, materialki, bolumena handitu egiten da. Zurgizena nahiko lodiagoa da zuhaitzaren enborraren goiko zatian oinarritik gertu baino, goiko atalen adina eta diametroa txikiagoak direlako.
Zuhaitza oso gaztea denean, adarrez estaltzen da, guztiz ez bada, ia lurreraino, baina, hazten doan heinean, batzuk edo guztiak hil egingo dira, eta hautsi edo erortzen dira. Ondorengo egurraren hazkuntzak guztiz ezkutatu ditzake adabegi gisa garatuko diren motzondoak. Ez dio axola zein leun eta argia den enbor bat kanpoaldean; erditik gertu korapilotsuagoa da. Ondorioz, zuhaitz zahar baten zurgizena, eta bereziki basoan hazitako zuhaitzarena, barruko zurgiharra baino libreago egongo da adabegietatik. Zuraren erabilera gehienetan adabegiak egurra ahultzen dute, eta, lantzeko, erraztasuna eta beste propietate batzuk oztopatzen dituzten akatsak ditu; beraz, ondoriozta daiteke zurgizen zati jakin bat, zuhaitzean dagoen posizioagatik, zuhaitz bereko zurgihar zati bat baino sendoagoa izatea.
Zuhaitz handi batetik moztutako egur zatiak oso desberdinak izan daitezke bere artean, batez ere, zuhaitza handia eta heldua bada. Zuhaitz batzuetan, zuhaitz baten bizitzan beranduago ezartzen den egurra lehenago ekoitzitakoa baino leunagoa, arinagoa, ahulagoa eta testura berdinagoa da, baina, beste zuhaitz batzuetan, alderantzizkoa da. Hau zurgiharrarekin eta zurgizenarekin gerta daiteke, edo ez. Enbor handi batean —zurgizena hazi zen zuhaitzaren bizitzako denbora dela eta— gogortasuna, indarra eta erresistentzia txikiagoa izan daiteke enbor bereko zurgihar osasuntsua baino. Zuhaitz txikiago batean, alderantzizkoa izan daiteke.
Enbor edo adar bat erdigunetik kanporaino aztertuz gero, funtzio eta ezaugarri desberdinak dituzten atal zirkularrak daude^[2]:
Zelulek osatzen dute, eta hiru konposatu nagusi ditu:
Horiez gainera, gomak, erretxinak, ura eta beste gai organiko eta ez-organiko batzuk ere baditu.
Batez besteko konposizio kimikoa honakoa da: %50 karbonoa (C), %42 oxigenoa (O), %6 hidrogenoa (H) eta gainerako %2 nitrogenoa (N) eta beste elementu batzuk^[19].
Zura material heterogeneoa, higroskopikoa, zelularra eta anisotropoa da.
Zuraren ezaugarriak jatorrizko zuhaitzaren espeziearen arabera aldatzen dira, baita espezie beraren barruan ere, habitataren baldintzen ondorioz. Hala ere, ia zur guztiek ezaugarri komun batzuk dituzte:
Materialen erresistentzian, zura ez da material isotropoa, baizik eta anisotropoa. Ondo eusten die zuntzen norabide paraleloan egiten diren esfortzuei, baina ez zuntzen elkarzut direnei. Izan ere, ezin hobeak dira flexio-esfortzuei eusteko, antzekoak baitira zuhaitzek haizearen eraginez jasaten dituztenenak.
Zuraren zeregin nagusiak zuhaitz eta zuhaixkei eustea (barnealdeko zur geruza hilari, zurgiharrari esker) eta bere hodien bidez uraren, elikagaien eta abarren garraioa ahalbideratzea da (kanpoaldeko zur geruzak).
Zura izadiko gai ugarienetako bat da; lantzen erraza denez eta beste gai batzuk ez bezala, berritu daitekeenez, gaur egun oinarrizko baliabidea da, eta gauza askotarako erabiltzen da (altzariak, eskulanak, eraikuntza, papergintza, etab.).
Egurra aspalditik erabili izan da erregaitzat, eta gaur egun ere erabiltzen da, batez ere landa eremuetan^[7]. Egurraren erabilera nagusia da eta 3,5 kWh/kg ditu. Egur gogorra da gogokoena biguna baino, ke gutxiago sortzen duelako eta denbora luzeagoz erretzen delako. Maiz, etxe bati egur-berogailu bat edo beheko su bat gehitzean, giro ona eta goxotasuna hobetzen direla sumatzen da.
Itxura ugari izan ditzake: su-egurra, egur-ikatza, ezpalak, laminak, pelletak eta zerrautsa. Erabilitako itxura hainbat faktoreren araberakoa da: iturria, kantitatea, kalitatea eta aplikazio mota.
Zura material garrantzitsua izan da gizakiarentzat eraikitzen hasi zirenetik, batez ere etxeak eta ontziak egitekoan. Erdi Aroko Europan, haritza zen zurezko eraikuntza guztietarako aukeratutako zura, habeak, hormak, ateak eta zoruak barne. Gaur egun egur barietate zabalagoa erabiltzen da: adibidez zur trinkoko ateak, sarri, makalkiz, korapilo txikiko pinukiz eta Douglas izeikiz eginak dira. Beste material batzuez egindako eraikinetan, zura euskarri-material gisa erabiltzen da, bereziki teilatuak egiteko, barruko ate eta markoetan, eta fatxada gisa.
Papera egiteko orea, berariaz landatutako zuhaitzen zura erabiltzen da. Euskal Herrian ohikoa izan da Intsinis pinua horretarako, non eremu zabalak landatu diren.
Zura aspalditik izan da artearen euskarri. Milurtekotan zehar erabili da, adibidez, eskulturak eta irarlan egiteko.
Zura bera adierazpide artistiko bat da marketerian, non zur mota bakoitzaren ezaugarriak erabiltzen diren. Zura ohiko euskarria da olio-pinturan eta tenperan, ohol gainean denean.
Zura beti erabili izan da altzariak egiteko, hala nola aulkiak, mahai eta oheak. Halaber, lanabesak eta mahai-tresnak egiteko ere erabiltzen da, hala nola zotzak, koilarak edo arkatzak. Musikan bada familia oso bat orkestra sinfonikoak zurezko deritzana, besteak beste zehar txirula, klarinetea eta oboea biltzen dituena. Euskal Herrian bada zurezko ontzi berezi bat esnea jaso edo berotzeko erabiltzen dena: kaikua.
Zura hondatzeak zuraren ezaugarriak aldatzen ditu, materiala zahartuz, ustelduz edota suntsituz. Bi arrazoi nagusiri egotzi ahal zaie:
Gehienetan, hondatzea segida jarraitua da, non degradazio-ekintzak agente bat edo gehiago diren, ondoren beste agente batzuek erasotzeko behar den mailara aldatzen dituztenak.
Intsektu askok zura erasotzen dute, zura zein egoeratan dagoen arabera: espezie gutxi batzuek zuhaitza zutik dagoenean, beste askoz gehiagok basoan moztu edo erori ondorengo enborretan eta batzuk dagoeneko erabili den zur lehorrean. Intsektu helduek zur barnean erruten dute eta larbak bertan garatzen dira osagaiak janez, gehienetan onddoek eta bakterioek aurre-hondatutako zurean. Bere garapenaren azken etapan, larba heldu bihurtzen da eta bere habitata uzten du ugaltzeko. Orduan zulatzen du intsektuak erasotako zurean ikusten den irteera-zuloa.
Zur lehorra zulatzen duten intsektuen artean hauek daude^[21]: Hylotrupes, Lyctus, pipiak eta termitak.
Hainbat onddok, xilofago edo lignikola izenekoak, lignina eta zelulosa erasotzen dute. Zauri, ebaki edo intsektuen ziztaden bidez sar daitezke zuhaitzera. Onddo horiek hainbat alterazioren erantzule izan daitezke (zura moztu aurretik edo ondoren, edo erabili ondoren): bisualak, mekanikoak edo biak. Zur bigun eta gogor asko urdin bihurtzen dira elementuen eraginpean uzten direnean. Erasan hori estetikoa baino ez da, eta inola ere ez ditu zuraren propietateak aldatzen. Aldiz, usteldura arreak, bigunak edo zuriak^[2] zuraren aldaketa mekanikoak eragiten dituzte, zuraren lignina edota zelulosa hondatzen duten onddo xilofagoek eragindakoak. Erasook zur masaren galera eragiten dute, jatorrizko masaren %80 arte.
Zuraren ezugarriei dagokienez mota askotako zurak bereizten dira eta sailkapen ugari egin daitezke (gogortasunaren arabera, distiraren arabera, etab.), baina zabalduena gogortasunaren araberakoa da; gogortasun maila zuraren zelulosa eta lignina kopuruek mugatzen dute, eta, oro har, landare gimnospermoak zur bigunekoak dira eta angiospermoak, berriz, zur gogorragokoak.